Incoterms to międzynarodowe reguły handlowe ustalające warunki sprzedaży i zakupu. Zasady modyfikowane są przez Międzynarodową Izbę Handlu co 10 lat. Po raz pierwszy w ich opracowywaniu uczestniczyli przedstawiciele Chin. Nowe przepisy wejdą w życie 1 stycznia 2020. Zasadnicze zmiany w stosunku do dokumentu z 2010 roku, to: nowy wstęp, uaktualnione noty wyjaśniające i przemianowanie reguły DAT na DPU.

Incoterms 2020 zawiera 11 reguł handlowych. 7 z nich to reguły uniwersalne – przeznaczone dla wszystkich rodzajów transportu: drogowego, lotniczego, morskiego i kombinowanego (CIP, CPT, DAP, DPU, DDP, EXW, FCA). Pozostałe dotyczą transportu wodnego i wodnego śródlądowego (CFR, CIF, FAS, FOB). Incoterms regulują kwestie transportu towarów od sprzedającego do kupującego (przewóz, rozliczenie odpowiedzialności za eksport i import, pokrycie kosztów – w tym transportu i ubezpieczenia, przeniesienie ryzyka za stan produktów na różnych etapach transportu).

Reguły handlowe INCOTERMS:

• obowiązują przy obrocie towarami,
• ich stosowanie nie jest obowiązkowe (ale wskazane),
• obowiązują tylko eksportera i importera,
• normy prawa rządzącego daną umową mają pierwszeństwo przed INCOTERMS,
• Ze stosowania INCOTERMS wyłączeni są spedytorzy i firmy transportowe.

INCOTERMS	Opis
CIP	towary uważa się za dostarczone w momencie przekazania ich pierwszemu przewoźnikowi, natomiast cały transport i ubezpieczenie opłacane są przez sprzedającego; sprzedający ma obowiązek ubezpieczyć towar w maksymalnym zakresie ryzyka – dotychczas wystarczało minimalne ubezpieczenie ładunku;
CPT	obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru przewoźnikowi (od tego miejsca ryzyko ponosi kupujący) oraz zawarcie umowy przewozu do określonego miejsca przeznaczenia i opłacenie tych kosztów; obowiązkiem kupującego jest poniesienie wszystkich kosztów związanych z towarem podczas jego przewozu do miejsca przeznaczenia, z wyjątkiem tych , które obciążyły sprzedającego na podstawie umowy o przewóz;
DPU (dawne DAT)	sprzedający ponosi koszt oraz ryzyko związane z wyładunkiem już nie w terminalu, ale w miejscu przeznaczenia;
DAP	sprzedający ma obowiązek dostarczenia ładunku do określonego terminalu w danym porcie, w tym miejscu koszty i ryzyko przechodzi na kupującego;
DDP	wszystkie koszty i ryzyko związane z dostawą towarów są po stronie sprzedającego; sprzedawca opłaca również wszystkie cła i podatki, które powstają w kraju odbiorcy;
EXW	towar jest dostarczony, gdy sprzedawca wystawi go do dyspozycji w swoim magazynie; wszystkie koszty po stronie kupującego;
FCA	koszty odprawy celnej eksportowej ponosi sprzedający; pozostałe koszty po stronie kupującego;
CFR	sprzedawca dostarcza towar na statek w porcie załadunku ; ryzyko za towar przekazane jest jednak kupującemu już przy załadunku na statek; sprzedający ma obowiązek zawrzeć umowę przewozu i opłacić jego koszty do portu przeznaczenia; kupujący ponosi koszty i opłaty związane z towarem podczas przewozu do portu przeznaczenia, z wyjątkiem tych które obciążyły sprzedającego na podstawie umowy o przewóz;
CIF	warunki takie jak przy CFR, sprzedawca jednakże dodatkowo opłaca ubezpieczenie towaru w trakcie transportu;
FAS	towary są dostarczone, gdy sprzedający wystawi je do dyspozycji kupującego w określonym porcie macierzystym;
FOB	towar uznaje się za dostarczony po jego załadunku na wskazany przez kupującego statek w macierzystym porcie sprzedawcy.